A'la Biżu, LV i Mademoiselle Chanel

Za kilka dni moje kolczyki doczekają się swoich kilku minut w TVP2 w programie Pytanie na Śniadanie :) Zainteresowały Panią z produkcji, która odnalazła je gdzieś w sieci i stwierdziła, że warto je pokazać szerszej publiczności, a opowieść o mojej pasji będzie ciekawym elementem sobotniego wydania programu. 

Tyle w ramach nieplanowanej autopromocji w temacie nieistniejącej marki A’la Biżu...

A tu parę zdań napisanych kilka dni temu, gdy byłam w podróży, a w hotelu nie zdążyłam wrzucić wyznań na bloga, więc robię to z lekkim opóźnieniem. Dodam tylko, w nawiązaniu do poniższej treści, że w szmateksie w Pszczynie udało mi się znaleźć przedwczoraj prawdziwą perełkę :) Jestem 100% przekonana, że to oryginał - torebka Louis Vuitton :) Taka, o jakiej marzyłam - formatu A4, z prawdziwej skóry, wyprodukowana w Paryżu. Jest lekko sfatygowana, co widać na bokach, ale przód i tył ma w stanie idealnym! Ciekawe, kto ją nosił wcześniej i jak to możliwe, że znalazła się w lumpeksie... (jak to dobrze, że się tam znalazła! I ona i ja! :))

Właśnie jedziemy na koncerty z HooDoo. Dziś w Zduńskiej Woli, jutro w Krakowie. W niedzielę, mam plan, aby w drodze powrotnej wyskoczyć w Katowicach i pojechać do Pszczyny, odwiedzić moją rodzinę. A jest ku temu szczególny powód, bo w mojej rodzinie znów pojawił się maluszek :) Moja kuzynka tydz. temu urodziła córeczkę. Jako nadworna Super Ciocia, mam poczucie obowiązku i ogromnej potrzeby poznania tej panienki i uściskania Maćka i Oli (rodzeństwa małej Wandzi). Nie ukrywanm, że ważnym powodem, dla którego tak ciągnie mnie do Pszczyny, jest też moje uzależnienie od lumpeksów (w Plessie są grnialne!). 

Przed chwilą, podczas postoju na stacji benzynowej, dyskutowaliśmy na ten temat z muzykami z HooDoo. Któryś z chłopaków stwierdził, że nie rozumie podniecenia kobiet tymi secondhandami, a ktoś inny wyznał, że to stare szmaty, które wstyd zakładać. Moje doświadczenia są inne. Zdarzyło mi się w tzw. lumpie znaleźć prawdziwe perełki, a frajda z poszukiwania tych skarbów, jest niebywała. Nieraz kupuję coś, co nie koniecznie na mnie pasuje (jak się okazuje dopiero w domu), ale niska cena nie pozwala na to, aby ten skarb odłożyć na miesce, bo mam świadomość tego, ile identyczna rzecz kosztuje w popularnej sieciówce. Wówczas zawsze znajdzie się jednak jakaś koleżanka, której można sprezentować ów zdobycz i to też dostarcza mi radości. Pamiętam, że miałam taki czas, tuż po Idolu, kiedy nie wchodziłam do lupów, bo gardziłam używanymi ciuchami. Później, gdy zrozumiałam, że wydawanie kroci na nowe ubrania nieraz nie ma sensu, jeśli można to samo znaleźć w sklepie typu „kop-ciuszek“ (moja ulubiona nazwa dla lumpeksu :)) krempowałam się i obawiałam się, że jak ktoś mnie zobaczy, że Janosz szpera w starych szmatach, to spalę się ze wstydu. Ale teraz mam z tym totalny luz, bo dostrzegam, że w tym pogmatwanym świecie wytworzyło się coś w rodzaju mody na secondhandy. Teraz spora część mojej garderoby pochodzi z "pszczyńskich szmat". Sporo tu River Island, Zary, Monsoona, H&M'u czy Atmosphere. Nieraz rzeczy te są jeszcze z metkami, więc tym większa frajda z odnajdywania ich wśród wielu zwykłych szmat. Ale jak bym nie uwielbiała tych napadów na tanie ciuchy, których mężczyźni nie są w stanie pojąć (bo takie wnioski wyciągnęłam z dzisiejszej podróży busem z kolegami muzykami :P), to i tak uwielbiam wejść do CH i poszperać w nowych kolekcjach. Ostatnio zaczęłam też włazić na strony internetowe Viogue’a czy Elle i tam śledzić trendy w modzie. I przypomniało mi się stwierdzenie Mademoiselle Coco Chanel (polecam jej najnowszą biografię, bo jest znakomita!), że moda jest po to, aby napędzać sprzedaż. To dość zabawne, że ktoś coś wymyśla i stwierdza, że teraz to będzie hitem sezonu. W ślad za tym podążają kolejne domy mody, a media informują o tym wszystkich zainteresowanych. A wszystko tylko po to, aby biznes się kręcił, a my czuły/li się modni, atrakcyjni i pożądani. Jak się tak bardziej nad tym zastanowić, to niezłą fikcję sobie tu stwarzamy... 

A na zakończenie wyznam Wam, że jestem coraz bliżej realizacji mojego nowego pomysłu, czyli nauki szycia. Dostałam od Babci Lusi jej starą maszynę do szycia, więc jak tylko przywiozę ją do Wro, zaczynam działaś. Jak coś kiedyś uda mi się uszyć, to na pewno Wam się tu pochwalę, a póki co  miłego dnia blogoczytelnicy ;)